ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Και να μισείς τον Μητσοτάκη πρέπει να τον ακούς.

Και τι δεν έχει πει :

- «Στην Κατοχή αποκαλύφθηκε το τραγικό έλλειμμα της αστικής πολιτικής ηγεσίας».

- «Τώρα, με τις δεσμεύσεις της ΕΕ, δεν μπορείς να ασκήσεις
δημοσιονομική πολιτική. Εμείς, παλιά, όταν ζοριζόμασταν με το
ισοζύγιο, κάναμε μια υποτίμηση, τρώγαμε τις οικονομίες του ελληνικού
λαού και λυνόταν το πρόβλημα».

- «Τι ήταν η ΝΔ; Καθυστερημένη, λαϊκή, δεξιά. Εγώ τους έφερα τον
(νεο)φιλελευθερισμό».

- «Το 1981 ήρθαν στην εξουσία οι ανίκανοι της ελληνικής κοινωνίας».

Έχει αποφανθεί και για τον ΓΑΠ : «Δεν κάνει το παιδί».

Εύκολα μπορεί κανείς να πει ότι τον μειώνει επειδή θα είναι ο
αντίπαλος πολιτικός αρχηγός, αν η κόρη του γίνει αρχηγός της ΝΔ, όπως
φιλοδοξεί. Και επειδή είναι γιος του μισητού εχθρού του.

Μπορεί όμως ο Επίτιμος να είναι και ακριβής.

Όχι επειδή έχει βάση η απαξιωτική φιλολογία περί «Γιωργάκη» που
συντηρούν κάποιοι άνοες - ο ΓΑΠ διαθέτει ικανότητες. (Και το έχει
αποδείξει φέρνοντας σε πέρας, μεταξύ άλλων, την αποστολή «κατεδαφίστε
τον Μιλόσεβιτς», μαζί με τον φίλο του Άλεξ Ρόντος).

Αλλά, επειδή δείχνει σε κρίσιμες στιγμές να κάνει κρίσιμα λάθη.

Όπως η υποψηφιότητα της Φώφης Γεννηματά, με την οποία γέλασε όλη η Ελλάδα.

Ή η υποψηφιότητα της Καραχασάν, με την οποία θύμωσε όλη η Ελλάδα.

Δεν ήταν αβλεψία του ΓΑΠ. Αυτή είναι η ατζέντα του, αφελληνισμός και
πολυπολιτισμική κοινωνία.

Ήταν τακτικό πολιτικό λάθος.

Τώρα, συζητά με τον Σημίτη. Γιατί ;

Ο Σημίτης είναι πολιτικά τελειωμένος.

Και μόνη η υποψία σύμπλευσης μαζί του προδιέγραψε την ήττα του
Ευάγγελου Βενιζέλου.

Σε πρώτη ανάγνωση, όταν ο ΓΑΠ τον ξαναβάζει στο παιγνίδι δείχνει απλά
να διαπράττει λάθος.

Σε δεύτερη : ο ΓΑΠ αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του.
Και φοβάται.

Χρειάζεται να σιγουρέψει τις ψήφους των εκσυγχρονιστών, οι οποίοι
πέρυσι μαζί με τους «βενιζελικούς» φούσκωσαν δημοσκοπικά τα πανιά του
ΣΥΡΙΖΑ. Και φοβάται ότι μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα θα είναι το τέλος
του.

Στα ύπατα όμως κλιμάκια της εξουσίας ο εμφανής φόβος και η απώλεια του
προσωπικού γοήτρου συνιστούν θανάσιμο ολίσθημα.

________________________________________________________________________________________________

Οι συγκρίσεις είναι συντριπτικές.

Ο Ανδρέας, όταν προσπάθησαν το 1990 στο «Πεντελικόν» να αμφισβητήσουν
την πρωτοκαθεδρία του, αν και άρρωστος και βαλλόμενος, άστραψε : «ή ο
Άκης (δηλ. η επιλογή μου δηλ. η απόδειξη ότι ως αρχηγός επιβάλλω τη
θέλησή μου δηλ. δεν παζαρεύω το γόητρό μου) ή διαλύω το ΠΑΣΟΚ και
ιδρύω νέο κόμμα».

Φυσικά, αυτοί «που τους έμαθε ο θυρωρός τους» λόγω Ανδρέα, λούφαξαν.

Αλλά ο Ανδρέας ήταν ικανός να κάνει νέο κόμμα, να επιτύχει μόνος του
και αυτοί να περιπέσουν στην αφάνεια. Και το γνώριζαν.

Θα τους είχε δε εκδιώξει εντελώς, αν προλάβαινε να κάνει Συνέδριο το 1996.

Ο ίδιος ο Σημίτης, όταν αμφισβητήθηκε στο Εκτελεστικό, τους έφτυσε :
«σας βαρέθηκα όλους, παραιτούμαι». Έσπευσαν να τον παρακαλέσουν να
παραμείνει.

Ο Καραμανλής έδιωξε το Σουφλιά. Τον κάλεσε πίσω ύστερα από 5 χρόνια,
όταν ήταν ήδη φανερό πως το ρεύμα έφερνε τη ΝΔ στην εξουσία, κάνοντάς
το να φανεί σαν εκδήλωση ηγετικής μεγαλοθυμίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου σπεύδει στον Σημίτη, 9 μήνες μετά την αποπομπή.
Θα του φέρει «κεντρώους ψήφους» ; Αμφίβολο.

Αυτό που εν τέλει εκπέμπει στην κοινωνία ο ΓΑΠ είναι ότι σκέφτεται
ποσοτικά και όχι ποιοτικά, ακριβώς όταν χρειάζεται το αντίστροφο.

Μετρά ψήφους όταν η κοινωνία διψά για ελπίδα.

Όταν τηλεφωνεί στον Σημίτη, είναι σαν να εναγκαλίζεται μια γυναίκα-αράχνη.

Η ηδονή -τα οφέλη- στιγμιαία.
Και το φιλί της, τελικά, σκοτώνει.